Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią się im płaci. Chwiejna waluta. Nie ma dnia, by ktoś wieczności swej nie tracił. W. Szymborska: Rehabilitacja
31 października w ramach lekcji języka polskiego zorganizowaliśmy „Zaduszki Poetyckie”. Czytaliśmy wiersze o przemijaniu, kruchości ludzkiego istnienia, heroicznym poświęceniu polskich żołnierzy i cywilów. Rozmyślaliśmy o naszym życiu oraz naszych bliskich. Wspominaliśmy tych, których z nami nie ma. Słuchaliśmy też różnych piosenek, „Wszystko ma swój czas” zespołu Perfect czy „Czas nas uczy pogody” Stanisława Sojki. Na koniec przeanalizowaliśmy wiersz ks Jana Twardowskiego „Śpieszmy się kochać ludzi…”. Chociaż zdominował nas smutek a łzy płynęły obficie, cieszyliśmy się swoją obecnością, wspólnym przeżywaniem Dnia Zadusznego.